Küçük bir kutuya saklanmışsın, kendini korur gibisin; ama gereksiz. Sen tanıdığım en güçlü insansın. Beni tanırsın, bilirsin diyorsun. Evet, tanıyıp bildiğim halin bu; ama ben kısa sürede diğer haline alışmıştım, hayal kırıklığına uğradım. Kendimi teslim etmek isterken hatırladım duvarlar örmem gerektiğini... Sanki bir balık yedim de kılçığı kalbimde kalmış gibi. Nefes aldıkça batıyor bana, kalbim her attığında o kılçık canımı yakıyor. Tüm bunlar geçici, biliyorum. Yüzümü çevirdiğim yerde sonsuz bir masal var sahip olduğum. Seninle birlikte baktığım bir kapı... Beni o kapıdan içeri sokup kendini dışarıda bırakmak ister gibisin. Buna izin vermeyeceğimi de adından iyi bilirsin. Belki taban tabana zıtız; ama ayrı olsak ne değişir ki? Sonumu hazırlayacak gibisin, bil ki bu da kabulümdür. Çok normal olmadığını herkesten iyi ben bilirim, yaşadıklarını ve yaşayacaklarını... Yani tüm bunların farkındayım ve kabulümdür. Zor olacak; ama bu umurumda değil...
23 Mart 2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder